verslag 23
Door: Marjo
Blijf op de hoogte en volg Bob en Marjo
13 Augustus 2014 | Canada, Fort Nelson
13 augustus
Vandaag zijn we naar Fort Nelson gereden, 580 km verder naar het noorden via de Alaska Highway. De Alaska Highway is aangelegd door het Amerikaanse leger in de Tweede Wereldoorlog, omdat Amerika er van overtuigd was dat Alaska bedreigd werd door een Japanse invasie. De bouw van de snelweg trok meer dan 11.000 arbeiders naar dit gebied. Na negen maanden was de snelweg voltooid en was Fort Nelson een bruisend service center voor de Highway. Na de Japanse overgave in 1945 werd het gedeelte van de Highway in Canada, afgestaan aan de Canadese regering, die de weg in 1948 officieel openstelde. En deze Highway voert ons langs eindeloze bossen in een golvend landschap, hier en daar doorsneden door een rivier. De zijwegen zijn allemaal ongeplaveide stofwegen, waar vele vrachtwagens vandaan komen naar de hoofdweg toe. Achter de bossen aan de snelweg liggen grote bedrijven, speciaal voor de winning van olie en gas. Een bordje langs de snelweg wijst op de aanwezigheid daarvan, verder zijn ze niet te zien. Toch moet hier veel olie en gas in de grond zitten. Er zijn veel overnachtingskampen langs de weg voor de arbeiders die hier in ploegendiensten werken.
We rijden uren door een desolaat landschap, waar kennelijk toch allerlei activiteiten plaatsvinden. De stadjes die we passeren, bestaan uit grote bedrijvencomplexen en industrieterreinen. Supermarkten en andere winkels hebben ruime parkeermogelijkheden. De mensen wonen in huizen achter grote afrasteringen, misschien tegen het wild. De plaatsjes liggen ver uit elkaar en wat als plaatsje wordt aangekondigd blijkt alleen maar een truckerseethuisje te zijn, waar we trouwens lekker kunnen lunchen. Benzinepompen zijn zeer schaars.
Leuke oude centra zijn hier niet, niet in Grande Prairie en niet in Fort Nelson. De hotels staan aan de rand van wat je in Nederland een industrieterrein noemt, hier zeggen ze centrum. We boffen met onze kamer, die op de begane grond is aan de achterkant van het hotel, met een deur naar buiten naar onze eigen parkeerplaats. We zitten buiten op onze kampeerstoelen in de avondzon, alleen het uitzicht is minder romantisch, namelijk op een blinde muur van weer een volgend bedrijf.
Morgen rijden we door naar Whitehorse, een afstand van 950 km. We zullen vroeg vertrekken. Daarna hebben we weer een rustdag.
Vandaag zijn we naar Fort Nelson gereden, 580 km verder naar het noorden via de Alaska Highway. De Alaska Highway is aangelegd door het Amerikaanse leger in de Tweede Wereldoorlog, omdat Amerika er van overtuigd was dat Alaska bedreigd werd door een Japanse invasie. De bouw van de snelweg trok meer dan 11.000 arbeiders naar dit gebied. Na negen maanden was de snelweg voltooid en was Fort Nelson een bruisend service center voor de Highway. Na de Japanse overgave in 1945 werd het gedeelte van de Highway in Canada, afgestaan aan de Canadese regering, die de weg in 1948 officieel openstelde. En deze Highway voert ons langs eindeloze bossen in een golvend landschap, hier en daar doorsneden door een rivier. De zijwegen zijn allemaal ongeplaveide stofwegen, waar vele vrachtwagens vandaan komen naar de hoofdweg toe. Achter de bossen aan de snelweg liggen grote bedrijven, speciaal voor de winning van olie en gas. Een bordje langs de snelweg wijst op de aanwezigheid daarvan, verder zijn ze niet te zien. Toch moet hier veel olie en gas in de grond zitten. Er zijn veel overnachtingskampen langs de weg voor de arbeiders die hier in ploegendiensten werken.
We rijden uren door een desolaat landschap, waar kennelijk toch allerlei activiteiten plaatsvinden. De stadjes die we passeren, bestaan uit grote bedrijvencomplexen en industrieterreinen. Supermarkten en andere winkels hebben ruime parkeermogelijkheden. De mensen wonen in huizen achter grote afrasteringen, misschien tegen het wild. De plaatsjes liggen ver uit elkaar en wat als plaatsje wordt aangekondigd blijkt alleen maar een truckerseethuisje te zijn, waar we trouwens lekker kunnen lunchen. Benzinepompen zijn zeer schaars.
Leuke oude centra zijn hier niet, niet in Grande Prairie en niet in Fort Nelson. De hotels staan aan de rand van wat je in Nederland een industrieterrein noemt, hier zeggen ze centrum. We boffen met onze kamer, die op de begane grond is aan de achterkant van het hotel, met een deur naar buiten naar onze eigen parkeerplaats. We zitten buiten op onze kampeerstoelen in de avondzon, alleen het uitzicht is minder romantisch, namelijk op een blinde muur van weer een volgend bedrijf.
Morgen rijden we door naar Whitehorse, een afstand van 950 km. We zullen vroeg vertrekken. Daarna hebben we weer een rustdag.
-
14 Augustus 2014 - 13:18
Theo En Corrie Uit De Bilt:
Alle verslagen gelezen en tot de conclusie gekomen dat die aardbol toch heel bijzonder is,dat wisten wij natuurlijk al langer maar zo als Marjo het verslaat is toch wel bijzonder alsof wij zelf mee reizen heel mooi en nog srteeds zonder groten ongelukken houden zo en met veel plezier lezen wij hoe jullie met je reisgenoten deze reis volbrengen.
Als je alles volbrengt zijn jullie zo ongeveer met alle reizen de wereld rond geweest toch heel bijzonder met jullie Jacob je mag hem wel dankbaar zijn maar Bob kennende zorg hij goed voor jacob.
Nog veel geluk en plezier op jullie verder reis. -
15 Augustus 2014 - 16:27
Frank En Yvonne:
Hallo Bob en Marjo
Weer enkele verslagen gelezen en ervan genoten, evenals van de mooie foto's.
Extra benzine is geen overbodige luxe en jullie zijn goed voorbereid zo te zien.
Vinden jullie het ook zo handig dat ze die afstand naar de volgende pomp net na het plaatsje zetten en niet er voor? Je moet er toch niet aan denken dat je met een grote truck moet keren om te tanken.
Nog een goed vervolg van de reis en tot horens/lezens.
Frank en Yvonne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
