verslag 6

Verslag 6 21 juli
Onze rustdag in Granada hebben we inderdaad rustig aangedaan. Na het ontbijt zijn we de stad ingelopen. Ons hotel met de naam Alhambra is gelegen tegenover de Cathedraal. Hier was een dienst aan de gang, maar we konden toch binnenlopen. Het is een grote kerk in Spaanse stijl, maar heel sober van binnen. Daardoor ook heerlijk koel. Vervolgens zijn we naar de boulevard gelopen. Hier mag nog wel wat gebeuren om het gezellig te maken. Helaas loost de stad zijn rioolwater nog in het grote meer van Nicaragua, het op een na grootste meer van midden- en zuid Amerika. Het vieze water loost juist op de plek waar de ferryboot aan een lange pier in het meer aanmeert. Verderop langs de oever zijn schaduwrijke plekken waar de bevolking van Granada komt picknicken en zwemmen, maar wel in hetzelfde water!
Bij de bloemperkjes in een parkje voor de Inglesio San Francisco zijn de kolibries aan het foerageren. Wat een mooie kleine vogeltjes, vliegensvlug en dus niet te fotograferen. De kerk is gesloten en uit de zijingang komen allemaal kindertjes met een warme maaltijd naar buiten. Kennelijk wordt hier een gratis maaltijd aan de kinderen uitgedeeld.
Na een lekkere lunch in hetzelfde straatje , waar we de vorige avond gegeten hebben gaan we een boottochtje maken over het meer. We varen in kleine bootjes langs de vele kleine eilandjes langs de kust. Deze eilandjes zijn van particulieren die er een mooi huis op hebben gebouwd. Overal staan witte reigers en een soort roerdomp. Op een paar eilandjes leven apen, die zich ook uitdrukkelijk komen laten zien. Het is hier nogal toeristisch, zodat er meer bootjes rondvaren. We eindigen op een versterkt eiland, dat door de Spanjaarden is aangelegd om de Piraten van de Carribean tegen te houden en om Granada te verdedigen. Het is een imposant bouwwerk en er staat een verkoelend windje over het water.
Het is hier in Midden Amerika erg warm, een vochtige warmte en het kost ons moeite eraan te wennen. We zijn nu bijna een week hier, maar we zweten alsmaar en drinken liters vocht. Vooral het wachten bij de grensovergangen zijn fnuikend. Je staat dan wel in de schaduw van een golfplaten loods, maar er komt geen zuchtje wind doorheen. Alleen in de kantoren is er airco, maar die staat dan weer heel erg koud.
Na onze rustdag staan we om half vier op om met de hele groep om vier uur te gaan rijden. We krijgen een politie-escorte mee tot aan de grens. Het is vier uur rijden naar de grens. Op een gegeven ogenblik rijden we vlak achter de politieauto en zien we dat hij alle wegverkeer voor ons de kant in wijst op niet mis te verstane wijze! De eerste grensovergang duurde twee uur. Daarna rijden we twee honderd kilometer door Honduras, het armste land van Centraal Amerika. Vervolgens weer drie uur wachttijd bij de grens naar El Salvador. Al met al komen we ’s avonds aan in ons hotel in San Salvador, 17 uur later. Dit zijn wel erg lange dagen zo.